Zanimljivosti BG : podaci,mesta,događaji,.....

21. 11. 2007. | 21:08

Kažu, spomenik je trebalo da bude postavljen na današnjem Trgu Republike, ali su beogradske dame bile zblanute kada su videle da je Pobednik - go, golcijat, pa su se silno pobunile i gradska vlast je popustila, tako da je Pobednik postavljen na kraju Beograda, na Kalemegdanu, ali tako da sa onim najosetljivijim delom tela bude okrenut ka inostranstvu, što je tada bila današnja novobeogradska strana. Dame su valjda bile zadovoljne, a pogled prema Pobedniku je bio otprilike iz ove perspektive :

Kliknite za proširenje...

Beograd - ima 49 hotela, u kojima će tokom Eurosonga biti smešteno oko 7.000 posetilaca iz inostranstva. Najveće kapacitete imaju hoteli sa 3 i 4 zvezdice, gde je cena noćenja od 50 do 80 evra. Brojni obožavaoci Eurosonga počeli su da pristižu u Beograd, a najveći priliv gostiju očekuje se početkom sledeće nedelje.
Da bi osigurali svoje mesto u srpskoj prestonici, neki od posetilaca rezervisali su smeštaj još prošle godine. Iako je do sada popunjeno 90 odsto kapaciteta, još uvek ima slobodnih soba za one koji mogu da plate luksuzan hotel.
Za one sa plićim džepom, na raspolaganju je preko 3.000 kreveta u hostelima, gde je za noćenje potrebno izdvojiti od 15 do 20 evra. Hostel Beograd, jedno je od mesta koje najčešće privlači studente, a u narednih nekoliko nedelja sve je popunjeno.
Pored hotela i hostela, gostima u Beogradu je na raspolaganju 200 kategorizovanih soba u privatnom smeštaju. Kraljičini apartmani su privatni smeštaj sa 5 zvezdica, a u cenu od 150 evra po osobi, uključen je i doručak u obližnjem restoranu.Inače, većina beogradskih hotela ipak je povećala svoje cene pred Eurosong, pod izgovorom da je to u svetu uobičajeno pred ovako velike događaje. P. S.

Kliknite za proširenje...

Molitve pet puta dnevno: Zadužbina sultana Sulejmana II u Gospodar Jevremovoj ulici

Bajrakli džamija, u Gospodar Jevremovoj ulici broj 11, sagrađena je verovatno oko 1690. godine kao zadužbina sultana Sulejmana II. U to doba bila je jedna od 273 džamija i posebnih islamskih bogomolja mesdžida, koliko je ih bilo u Beogradu za vreme turske vladavine.
Prvobitno se zvala Čohadži džamija po trgovcu čohom, tj. vunom, Hadži-Aliji, koji je bio jedan od zadužbinara. Ovaj naziv džamija je zadržala sve do 1741. godine. U vreme austrijske vladavine, od 1717. do 1739. godine, ovaj verski objekat je pretvoren u katoličku katedralu, a u to vreme je srušen i najveći broj džamija. Tom prilikom srušen je dotadašnji minaret, a stihovi iz Kurana kojima su bili ukrašeni zidovi bili su uklonjeni. Međutim, po povratku Osmanlija na vlast ovoj jednoprostornoj građevini sa kupolom i minaretom vraća se njena prvobitna namena. Godine 1741. obnovu džamije izvršio je Husein-beg koji je bio ćehaja iliti pomoćnik glavnog osmanlijskog zapovednika Ali-paše, pa je neko vreme nosila naziv i Husein-ćehajina džamija. Krajem 18. veka dobija ime, koje je zadržala do danas, Bajrakli džamija, po barjaku kojim se davao znak drugim džamijama za početak molitve.
Ova džamija u Beogradu prilično je zadržala svoj prvobitni izgled, s obzirom da je više puta obnavljana. Jednu od obnova izvršio je i knez Mihailo Obrenović 1868. godine, nakon čega je postala glavna gradska džamija. U vreme srpsko-turskih ratova od 1876. do 1878. godine ova džamija je bila opustošena i zatvorena, da bi njenu i obnovu verske službe izvršio kralj Aleksandar Obrenović 1893. godine.
Bajrakli džamija već dugo predstavlja i kulturno-istorijski spomenik, koji je prvi put bio proglašen i zaštićen još 1935. godine Uredbom o zaštiti beogradskih starina. Isto tako, godine 1946. ova džamija je Odlukom Umetničkog muzeja proglašena za kulturno dobro od velikog značaja, a ovaj zaštićeni status poseduje i danas. Od 1945. do 1954. džamija je bila zatvorena, a otvarala se samo o Bajramima. Nakon toga, Zavod za zaštitu spomenika kulture izvršio je njenu restauraciju. Godine 2004. Bajrakli džamija pretrpela je oštećenja, kada ju je zapalila grupa građana kao odgovor na paljenje srpskih crkava i manastira na Kosovu i Metohiji. Džamija od tada još uvek nije obnovljena.
Unutrašnji zidovi Bajrakli džamije ukrašeni su levhama koje predstavljaju citate iz Kurana ispisane arapskim slovima na drvenoj podlozi. Takođe, kao i u svakoj džamiji, levha na kojoj piše Alah nalazi se na desnoj strani, dok je sa leve strane levha sa ispisanim imenom Muhameda. Bajrakli džamija je danas aktivna islamska bogomolja i predstavlja jedinu sačuvanu džamiju u Beogradu. U džamiji se održavaju molitve pet puta dnevno, kao i saborna molitva džuma, što u prevodu s arapskog jezika znači petak kao dan kada se ova molitva i obavlja. B. Cvejić

Osnovni delovi džamije



Bajrakli džamija se sastoji iz molitvenog prostora, mihraba i mimbera, kao osnovnih elemenata svake džamije. Mihrab predstavlja udubljenje u čelnom i prema Meki okrenutom zidu koje je mesto imama ili propovednika u molitvi, dok sa mimbera, koga čine sedam stepenika, imam drži propoved petkom i o Bajramima. Minaret predstavlja spoljni deo, kao i česma ispred Bajrakli džamije koja služi kao abdestahana ili šadrvan, gde vernici obavljaju predobredno pranje odnosno abdest.

Kliknite za proširenje...

BEOGRAD , 3. juna - Staklena osvetljena zvezda posvećena velikom srpskom glumcu Danilu Bati Stojkoviću biće postavljena ispred bioskopa "Balkan" u petak uveče, na dan prve filmske projekcije u Beogradu 6. juna 1896. godine, najavio je danas reditelj Darko Bajić.

"Želimo da to bude prva u našem budućem 'bulevaru zvezda', da odamo počast velikanima domaće kinematografije i pozovemo publiku da se vrati pravim vrednostima", rekao je on na konferenciji za novinare.

Bajić je dodao da će se uz taj specifični znak zahvalnosti umetnicima, što je praksa i u svetu, organizovati podsećanje na njihovo delo na kojem su se vaspitavale današnje generacije stvaralaca.

Tako će u "Balkanu" biti priređena mala retrospektiva filmova u kojima je nezaboravne uloge ostvario popularni Bata, od 7. do 11. juna u terminima od 18 i od 20 sati.

Popodne će se smenjivati filmovi "Izdajnik", "Delije", "Bubašinter", "Kako sam sistematski uništen od idiota" i "Balkanski špijun", a svake večeri prikazivaće se apsolutni hit "Ko to tamo peva" i to na novoj kopiji koja je za ovu priliku pozajmljena iz Slovenije.

Uz postavljanje zvezde biće priređen muzički program, a svečanost će prenositi televizija Studio B.

Akciju su pokrenule Bajićeva producentska kuća "Magična linija" i kompanije "Intermedia netvork" i "Art end popkorn", koje su zakupile bioskop "Balkan" radi prikazivanja autorskih filmova.

"Nadamo se da će naša inicijativa za 'bulevar zvezda' zaživeti, da će se mnogi zainteresovati i da će se javno birati umetnik kojem će biti posvećena sledeća zvezda", rekao je Bajić.

Kliknite za proširenje...

Autor: Manuela Graf | 03.07.2008 - 10:29

Izložba „Narodno graditeljstvo - spomenik kulture danas“, koja će biti otvorena danas (20h) na Savskom šetalištu na Kalemegdanu mnogo je više od obične postavke. Ona je svojevrsni vapaj da se od agrasivnog upliva savremenih arhitektonskih trendova spasi preostali komadić od nekada tako bogate narodne arhitekture našeg grada.

Dom, toplina, bliskost, sklad, zaštićenost, harmonija, prve su asocijacije koje je imala Nada Živković, etnolog-konzervator u Zavodu za zaštitu spomenika kulture Beograda, osmišljavajući ovu izložbu stare beogradske arhitekture 19. i prve polovine 20. veka.
- Sklad postignut dobrim proporcijskim odnosima i harmonija belih zidova i tamnih otvora u pravilnom ritmu, čine da svaka od ovih kuća predstavlja poseban likovni doživljaj. Čak i danas kada su neretko ugrožene okolnom izgradnjom, deluju kao prirodni deo pejzaža, izrastao iz njega - kaže Nada.

Ova ostvarenja narodnog neimara godine, a ni njihovi vlasnici, nisu mazili. Budući da su bila uglavnom u provatnom vlasništvu, od 70-tih godina one su naglo propadale. Gastarbarteri su diktirali merila vrednosti, na mestu starih remek dela gradili kuće neprilagođene oviom području. Mnoge od ovih kuća, mehana, škola naših baka i deka, ostaće bar na fotografijama zabeležene zahvaljujući Nadi Živković i Zavodu za zaštitu spomenika kulture.

Na 35 plakata na Savskom šetalištu prikazane su fotografije nekadašnjeg i sadašnjeg izgleda objekata, a 150 strana kataloga u boji predstavlja dve prostorne kulturno-ambijentalne celine i 50 remek dela narodnog graditeljstva u Beogradu. Nažalost, mnoge od njih više ne postoje.
- Kuće Aćimovića u Progaru više nema, kao ni Smiljanjića kuće ili Božića kuće u Grockoj, to su sve lepotice, biseri arhitekture. Hram Radosavljevića u Sopotu i kuća porodice Vlajković u Grockoj su jako urušeni, škola u Konačicama stoji ali je u jako lošem stanju. Kuća Miletića u Vreocima kod Lazarevca, je jako ugrožena i srećom, u saradnji sa „Kolubarom“, biće izmeštena u portu crkve u Vreocima - nabraja Nada i pokušava da nam dočara kako je 70-tih godina prošlog veka, tek par decenija iza nas, Grocka bila etno park pod vedrim nebom, sa desetinama kuća izuzetne vrenosti. Sada se ovi spomenici kulture na pristima mogu nabrojati.

Uspon graditeljstva
U periodu do Prvog srpskog ustanka seoska naselja današnjeg beogradskog područja uglavnom su se sastojala od malih, jednodelnih staništa, takozvanih lubara, zemunica i krovinjara. Sagrađene od trošnog materijala ove građevine su nestale i iza njih nisu ostali materijalni tragovi - počinje Nada priču o domovima starih Beograđana iz kojih se izrodio današnji velegrad.

Po dolazku Turaka graditeljstvo se naglo razvija. U centralnoj i zapadnoj oblasti Beograda preovladava niska šumadijska kuća, četvoroslivnog krova, istočne gelove sadašnjeg grada zaposeda moravska kuća sa tremom, dok se u severnim isključivo gradi vojvođanska „vagonska“ kuća. Ali Beograd, grad koji granice nikada voleo nije, slio je ubrzo odlike svih ovih tipova u samo njemu svojstvene kuće.
- Stabilizacija političkih prilika u Srbiji odrazila se na konačno stacioniranje u razvoj naselja. Već 60-tih godina 19. veka javlja se tip novije seoske kuće zidane u opeci, a u čaršijama, kao sedištima društvenog, političkog, privrednog i trgovačkog života javljaju se „čaršijske kuće“ stambeno-poslovne namene - objašnjava Nada.

Kliknite za proširenje...

1.

Prijestolnica nove Kraljevine Srbije »u kojoj na prostoru od 990 četvornih milja (54.527 četvornih km) živi preko 1.700.000 stanovnika, ima divan, obzirom na znamenovanje, može se reći, svjetski položaj. Šumadinske planine između Kolubare i Morave steru se sa svojim visovima Kosmajom (1250), Kovionom i Avalom k stjecištu Save i Dunava, pak svršavaju ovdje brdom nalik na kljun brodski, a na tom kljunu diže se starodavni Singidunum, sadašnji Beograd. Ovaj izraz nije možda nespretan, jer se završetak onih planina ovdje zbilja potiskuje u savsku i dunavsku ravnicu, pak tim čini, da se Sava kod ušća naglo okrene sjeveru, a Dunav s njom k jugo-istoku. Nad ovim rijekama uspinje se srpska prijestolnica, gospodujući svojim uzvišenim položajem nad njima i nad okolišnim ravnim Posavljem i Podunavljem. (...)
Upitan za razliku među našim Zagrebom i Beogradom, nisam se našao u neprilici. Obiju je gradova, vezanim jednom rijekom, položaj divan, ali položaj je Beograda veličanstveniji i, treba reći, svjetskiji. Neposredna je okolica našeg Zagreba ipak ljepša, romantičnija i
dražesnija i pitomija. Nadalje naš je Zagreb donekle gotov, premda i on raste previše u šir, dok se Beograd tek diže iz turskih ruševina. Uz pristojnu evropsku kuću vidiš upravo turske kolibe. Ali imade Beograd i jednu s narodnoga gledišta važnu odliku: posvema naime srpski tip. Još prije nekoliko desetina godina – tako pripovjedaju – glavni je grad Srbije bio nešto turski, nešto grčki, nešto kozmopolitski, a najmanje srpski. Na ulicama se govorilo turski i pokvareno srpski, u dućanima najviše grčki, a u crkvi pak i školi više grčki negoli srpski. Način života, odijelo, običaji bili su istočni. Danas je sve drugačije. Turskome i grčkome nema traga. Srpski, i to čišći, gospoduje svuda: ako se koja strana riječ od putnika čuje, to je prije njemačka. Običaji se uvlače zapadni. Odijelo se viđa što narodno srpsko, što francusko. Ostane li i utvrdi li se ta izrazita prevlast srpstva i
dalje, kada je Beograd željeznim mostom preko Save postao otvorenim trkalištem susjedima i svemu kolikome zapadu, to će zavisjeti od životne snage i mudrosti mlade kraljevine i cijeloga naroda. Beograd je jedno od starih svojstava izgubio, t.j. prestao je biti vojničkim »ključem«. Ovo mu više nije bar bitno svojstvo. Beograd je znamenita trgovačka i politička točka. Taj mu značaj daju dvije velike rijeke i bogato od naravi zaleđe. Zapad i istok bijahu od vajkada dva suprotna stožera. Prvi, znanjem i moći pretežniji, zahtijeva skrbništvo nad drugim.
Dnevnim hodanjem umorni rado primismo poziv na prijateljsku večer kod St(ojana) N(ovakovića), koji je radi nas pozvao nekoliko srpskih književnika. Ovdje smo se uz ljubaznost domaćina i domaćice razgovarali, te ukusno jelo zaslađivali primjedbama o uzajamnim, a najpače o prosvjetnim odnošajima Hrvatstva i Srpstva. Kada se razboriti zastupnici jednoga i drugoga plemena sastaju, nalaze bez velikih tegoba »dodirne točke«, a razišavši se nalaze se upravo u čudu, što naravni sporazumak dnevna pitanja iznebuške poremećuje.
Franjo Rački, 1884.

2.

Danas, gdje se sav svijet neprestance miješa, gdje su i najudaljenije zemlje sada bliže nego su još pred dvadeset, trideset godina bili pojedini krajevi u jednoj te istoj državi – danas, gdje ljudi toliko među sobom opće, vidi se sasvim naravski, da je kod toga općenja najvažnija stvar sličnost ili različitost u jeziku. I tolike tisuće naših ljudi u Americi i drugdje po dalekoj tuđini znadu se obradovati, kad najedamput čuju koji govor, sličan našemu hrvatskomu, najobičnije češki ili poljski. I ne samo da se naš čovjek tome obraduje, nego se odmah počne zanimati za taj sličan govor, pa i učiti mu se, ne pitajući ni za što drugo, recimo, za vjeru ili za politiku.
Ova sličnost našega hrvatskoga jezika s govorom tolikih drugih naroda bila je upravo temelj, na kojem su naši preporoditelji, na čelu s Ljudevitom Gajem, izrekli ove dvije velike istine: 1. da smo mi Hrvati jedan te isti narod sa Slovencima, Srbima i Bugarima, jer se od Trsta pa sve tamo do Carigrada govori gotovo jedan te isti jezik; 2. da mi Hrvati zajedno sa Slovencima, Srbima i Bugarima spadamo k velikome slavenskom plemenu iliti k slavenskom svijetu, koji sačinjavaju poglavito Rusi, Poljaci i Česi. (...)
Idući tim putem, ja sam već kao petnaestogodišnji mladić počeo putovati po Hrvatskoj sve do Beograda, po Štajerskoj, Kranjskoj, i Primorju sve do Trsta, a već u 18. godini uputio sam se preko Galicije u najstariji ruski grad i prvu rusku prijestolnicu Kijev. (...)
I za to proti slavenskome bratimstvu može biti samo bu**** ili veliki špekulant u tuđoj službi.
Stjepan Radić, 1909.

3.

Nikada se ne bih, da i mogu, znao potpuno odužiti za onaj komadić srca, duše i slobode, za ono parče bratskog prijateljstva, što ga imam u Beogradu u krugu čestitih ljudi, najboljih u Srbiji, koji me bratski privinuše na grudi bez obzira na političke razlike. (...)
Pored turskog, starog, indolentnog i lijenog Beograda postoji naime radini, amerikanski, poduzetni i do ekstrema energijski Beograd, školovan na najboljim školama Zapada, odrastao u izvrsnoj školi gotovo neograničene individualne slobode u Srbiji.
Taj svijet vodi Srbiju, ruši dinastije, sprema i karbonarskom smjelošću izvršava državne prevrate, osniva banke, listove, piše knjige i stvara od Beograda čudnu varoš, u kojoj se živi naglo, uživa vrtoglavo i radi kritički kao u kakvom Balzacovom Parizu. (...)
Radini, demokratski taj svijet ima dakle gestove najradinije Evrope, ali je sačuvao svu čistoću jezika i ima u konservativnosti čistih narodnih svojih običaja svu patrijarhalnost i tradicionalnost starinskog života, sela, malog grada, svu konservativnost seljačke jedne zemlje i seljačke države s prostotom trgovačke i ratarske klase u svojoj pojavi. (...)
Diskretni gestovi i oštri podsmijeh čiste duhovitosti našeg plemena, što je zbog slobodne štampe i zbog velike političke i socijalne slobode duhovitije u Beogradu no u Zagrebu, gdje duh se i duhovitost mora skrivati tamo, gdje možda postoji. (...)
Od svih meni poznatih gradova ova varoš ima najljepši položaj, najviše svjetla i sunca. To je odista, naročito iz daljine, Bijeli Grad.
To je najbjeliji, najplenerskiji od svih gradova koje poznam, bijelo i sunčevo mjesto, kao da je izabrano da bude slika slobode i svjetlosti u plemenu našem.
I ako sam Hrvat, ljubim ovu zemlju, jer mi dade prvo utočište, jer je slobodna, i jer njen kralj bolje govori hrvatski od hrvatskog kralja.
A. G. Matoš, 1911, 1913.

4.

U Beogradu sam od svojih prvih studentskih dana i nikada me niko nije pitao za nacionalnost i veru. A moje književne tvorevine primljene su izvanredno, bez obzira što sam jedne pisao ekavski a druge ijekavski.
Zato je ovaj grad za mene najdemokratskiji i po mnogo čemu prava svetska metropola. Atmosfera u njemu podseća me na onu u Americi o kojoj mi je pričao moj otac koji je tamo bio rudar. Tamo ga nisu pitali koje je narodnosti ili koje vere. On je to doneo sa sobom u rodni kraj i preneo nama, svojoj deci.
Želeo bih da Beograd ima više zelenih površina, parkova i igrališta, da se polako raširi prema reci i istovremeno održi i sačuva onu prekrasnu kalemegdansku tvrđavu.
Branko Ćopić, 1972.

5.

Primajući Zlatnu spomen-plaketu grada Beograda, Andrić je rekao:
Davno je to bilo kada sam, kao mnogi mladi ljudi mog naraštaja, stigao u ovaj grad na dve moćne reke, da bih od tada živeo i radio u njemu. Kao sugrađanin delio sam dugi niz godina sa ljudima ovog grada dobro i zlo, u ratu i u miru, u veselju i u nevolji.
Ivo Andrić, 1972.


Pripremio Vladimir Krstulović

Kliknite za proširenje...

Službe se redovno održavaju subotom uveče i na praznike: Zgrada se nalazi u Ulici maršala Birjuzova 19

U samom centru grada, u Ulici maršala Birjuzova 19, nalazi se trenutno jedina aktivna sinagoga u Beogradu. Izgrađena je na zemljištu koje je Društvo beogradskih Jevreja Aškenaza kupilo od grada. Projekat zgrade izradio je mladi arhitekt Jevrejin iz Beča, dok je nadzorni inženjer bio Milan Šlang. Kamen temeljac položen je 1924. godine na veoma svečan način. Gradilište je bilo okićeno državnim zastavama, a svečanosti su prisustvovali mnogi državni i predstavnici raznih organizacija i društava. Tom prilikom pročitana je povelja koju su potpisali i kralj Aleksandar i kraljica Marija. Ova povelja, ispisana na pergamentu na hebrejskom i srpskom jeziku, uzidana je u temelj zgrade u hermetički zatvorenom mesinganom cilindru. Tekst na povelji glasi: "Srcem punim zahvalnosti prema milostivom Bogu Izrailja, ovekovečujemo u temelju ovoga doma: u četvrtoj godini vladavine Njegovog Veličanstva kralja Srba, Hrvata i Slovenaca Aleksandra I iz narodne dinastije Karađorđevića na dan 15. juna 1924. godine, 13. sivana 5684. položen je kamen temeljac zgradi Srpsko-jevrejske opštine Eškenaskog obreda u Beogradu, u kome će biti smeštene sinagoga, škola, kancelarije, ritualno kupatilo i stanovi za opštinske nameštenike po priloženom nacrtu". Zgrada je završena već u narednih godinu dana, a svečano je osveštana 1926. godine.

Nekadašnje sinagoge u prestonici
U gradu, nekada se nalazilo još nekoliko sinagoga, koje nisu sačuvane do danas. Tako je stara sinagoga "El kal vježo", podignuta još krajem 17. veka na Dorćolu, srušena oko 1950. godine zbog lošeg stanja u kom se nalazila. Takođe, pokraj ove stare od kraja 19. veka nalazila se i nova sinagoga "El kal nuevo", ali ona je porušena već tokom Prvog svetskog rata. Godine 1908. u ulici Cara Uroša sagrađena je i sinagoga "Bet Jisrael", čijem je postavljanju kamena temeljca prisustvovao kralj Petar I. Ova sinagoga srušena je tokom bombardovanja u Drugom svetskom ratu, a na njenim temeljima podignuta je zgrada u kojoj se danas nalazi Galerija fresaka.Inače u Zemunu je svojevremenu postojala sinagoga, podignuta 1850. godine, čija je zgrada sačuvana do danas, ali ne i njena prvobitna namena. Doskora je, naime, tu bila - kafana.

Kliknite za proširenje...

Ispred zgrade nalazilo se prostrano i lepo uređeno dvorište. Ritualno kupatilo ili Mikve, studentska menza, gimnastička sala i stanovi bili su u prizemlju, dok su na prvom spratu bile prostorije hrama sa 300 sedišta. Prostrane galerije za žene smeštene su bile s obe strane hrama, a na galeriji iznad oltara nalazile su se orgulje. Isto tako, spratovi bili su namenjeni za prostorije Opštine i stanove rabina, učitelja, kao i hazana. U potkrovlju su održavani obavezni časovi veronauke, na koje su učenici iz svih krajeva Beograda dolazili nedeljom.

Međutim, za vreme nemačke okupacije ratnih godina, od 1941. do 1944. godine, ovaj aškenaski hram služio je kao javna kuća za nemačke vojnike. Nakon rata, zgrada je renovirana. Kroz beogradsku sinagogu prošla su kasnije mnoga velika imena ovdašnjih Jevreja. Smatra se i da je u njoj živeo Enriko Josif ili čuveni Nandor Glid, vajar čiji je spomenik posvećen žrtvama holokausta postavljen uz memorijalni kompleks Jad Vašem u Izraelu.

Najvrednije stvari u sinagogi, odnosno svici Tore i drugi sveti spisi, smeštene su u Sveti orman ili "Aron kodeš". Svici Tore ispisani su na pergamentu guščijim perom i stari su preko 200 godina. Danas sinagoga služi maloj zajednici Jevreja koji su ostali u Beogradu, a službe se redovno održavaju subotom uveče i na praznike.
B. Cvejić

Kliknite za proširenje...

13. Jul 2008 | 11: 37
Izvor : Tanjug
Danas se navrašava 169 godina od formiranja prve uprave glavnog grada Srbije, samo dan pre održavanja konstitutivne sednice Skupštine Beograda.

Glavni grad je u ovom dugom periodu vodilo 64 gradonačelnika, a do kraja ovog meseca trebalo bi da dobije i 65.

Glavni pretendenti na tu funkciju su Aleksandar Vučić ispred koalicije SRS, DSS-NS i stranaka okupljenih oko SPS-a i Dragan Đilas, koji je kandidat "Liste za evropski Beograd", a bez obzira na to koji od njih dvojice će biti izabran, Beograd će svakako imati najmlađeg gradonačelnika u istoriji gradske uprave.

Izbori za Opštinu grada Beograda prvi put su održani 13. jula 1839. godine, a Ukazom o "Ustrojaniju obština" sve opštine u Srbiji bile su podeljene u tri klase.

U okviru prve klase nalazio se Beograd, drugoj su pripadale okružne i druge varoši, a trećoj seoske opštine.

Na prvim izborima birana su 32 člana gradske opštine - "najčestitija, najrazumnija i najpravdoljubivija", a svi njeni članovi svoju dužnost su obavljali volonterski, bez novčane naknade.

Prvi gradonačelnik bio je Beograđanin Ilija Čarapić, sin Vase Čarapića, čuvenog vojskovođe iz Prvog srpskog ustanka.

Prvih 14 gradonačelnika je na toj funkciji ostajalo samo po nekoliko meseci, sve do Živka Karabiberovića, koji je, pored dužnosti upravitelja beogradske varoši, obavljao i posao vladinog bankara, preko koga su išle sve državne novčane transakcije sa inostranstvom.

U svoja dva mandata kao predsednik beogradske opštine pokretao je mnoga pitanja značajna za život Beograđana, a zaslužan je za izradu planova nivelacije, vodosnabdevanja, projekta kanalizacije i saobraćaja.

Njegov naslednik bio je čuveni srpski političar Nikola Pašić, koji je takođe dva puta bio na čelu Beograda.

Stolar Mihailo Stolarić bio je prvi gradonačelnik Beograda posle Drugog svetskog rata, odnosno predsednik Narodno-oslobodilačkog odbora grada i njegov mandat je trajao od 1944. do 1947. godine.

Beograd je posle rata bio podeljen na regione, a ono što bi odgovaralo današnjoj Skupštini grada zvalo se Narodno-oslobodilački odbor.

Predsednik Odbora od 1947. do 1951. godine bio je predratni političar Ninko Petrović, član Izvršnog odbora leve Zemljoradničke stranke, a sa funkcije ministra za prosvetu i kulturu na mesto prvog čoveka Beograda u dva mandata - od 1951. do 1955. i od 1957. do 1961. godine došao je Đurica Jojkić.

Najpopularni gradonačelnik koji se, ujedno, i najduže zadržao na tom mestu - od 1965. do 1974. godine - bio je Branko Pešić, za vreme čijeg mandata je izgrađen most "Gazela", zgrada "Beograđanka", Mostarska petlja...

Narednih osam godina, od 1974. do 1982. godine, prvi čovek glavnog grada bio je Živorad Kovačević.

Poznat po svojim smelim idejama, gradonačelnik Beograda od 1982. do 1986. godine bio je Bogdan Bogdanović, dok je od 1986. do 1989 na tom mestu bio Aleksandar Bakočević, koji je ostao upamćen po šetačkim subotama od Slavije do Kalemegdana.

Milorad Unković je prvi koji je na mesto gradonačelnika došao referendumom, a u vreme "prinudnog upravnika grada", od 1989. do 1992, Beograd je postao veliko gradilište u koje je uloženo milijardu dolara.

Poslednji gradonačelnik iz redova SPS bio je Nebojša Čović, koji je sa tog mesta otišao 1997. godine.

Posle toga vlast u Beogradu preuzela je Koalicija "Zajedno", a 13. posleratni gradonačelnik postaje Zoran Đinđić, prvi demokratski gradonačelnik.

Đinđić se na toj funkciji zadržao samo sedam meseci, a do izbora novog gradonačelnika funkciju vršioca dužnosti obavljao je Milan Božić.

Njega je nasledio Vojislav Mihailović, unuk Draže Mihailovića, tadašnji član Srspkog pokreta obnove, a nakon 5. oktobra 2000. godine na funkciju gradonačelnika Beograda došao je Milan St. Protić.

Pošto je podneo ostavku, do izbora novog gradonačelnika poslove iz njegovog delokruga obavljao je Dragan Jočić.

Na njegovo mesto izabrana je Radmila Hrustanović, koja je mandat okončala posle septembarskih izbora 2004. godine.

Prvi gradonačelnik prestonice koji je posle Drugog svetskog rata 2004. godine direktno izabran na višestranačkim izborima bio je pokojni Nenad Bogdanović.

Posle njegove smrti 2007. godine funkciju vršioca dužnosti gradonačelnika Beograda obavlja Zoran Alimpić.

Osim Radmile Hrustanović, na čelu Beograda je bila još samo jedna žena. Slobodanka Gruden je tu funkciju obavljala samo godinu dana, od 1993. do 1994. godine.

Kliknite za proširenje...

Novi Beograd - prvi put se pominje kao naziv kafane čiji je vlasnik bio Petar Kokotović. Kafana je otvorena 1924. godine u Ulici Tošin bunar, a 1939, u Zemunu izlazi i prvi broj istoimenog nedeljnika.

Ulica Tošin bunar - nazvana po bogatom grčrkom trgovcu Teodorosu Apostolosu (Toši Apostoloviću). Da bi izlečio oči i vratio vid, Toša je zakotrljao bure sa vrha Bežanijske kose i na mestu gde se ono zaustavilo iskopao bunar. Prema predanju bunar se zaustavio negde oko Studentskog grada, voda u njemu je bila lekovita i Toša je progledao. Tošin bunar je zakopan nakon Drugog svetskog rata.

Bežanija - pod današnjim imenom je poznata od 1512. godine kada je u njoj živelo35 srpskih porodica koje su, posle pada srednjevekovne Srbije, preko Save pobegle u Srem. Otuda i naziv Bežanija.

Kliknite za proširenje...

Чубура је добила назив по једноме извору који се налазио на почетку Чубурске ули- це, у данашњем парку код занатског цен- тра познатом као "Градић Пејтон". Испод извора била је бара обрасла шеваром, а сам извор је имао мали капацитет, па је народ на извор навлачио стублину, буре без дна. Из бурета се вадила земља и оно се пунило водом, па је вађење воде из бурета помоћу суда било лако. Ова направа се у народу називала чубура, по чему је и цео крај око извора добио име. Овај извор се налазио на имању Стевана Миљковића, саветника, под једним великим дудом.
У првој половини деветнаестог века Чубура је била ненасељени крај далеко ван гра- да у који су се за хладнијих зима спуштали вукови а где су, пошто је испод извора би- ла бара, ту долазили и београдски ловци у лов на дивље патке.
Насељавање Чубуре почело је у трећој четвртини деветнаестог века. Пошто је терен био далеко од вароши, а Београд се тек почео ширити ван граница старога Шанца, овај крај се насељавао спонтано, па се насеље даље развијало у потпуно сеоској ат- мосфери. Ускоро су се формирале и улице, које су углавном добиле имена 1896, док је сама Чубурска улица добила име 1888. године. Вероватно је те године регулисан извор, па је улица могла да се просече. У насељу није било комуналија, на које је Чубура стекла право тек 1905. године, када је ушла у оквир грађевинског реона Бео- града. У то време у насељу је осим стамбених зграда било и кафана и дућана.
Драган Перић

Kliknite za proširenje...

Autor: E.B. | 21.08.2008. - 10:22

Dragan Đilas je 65. i ujedno najmlađa ličnost na čelu Beograda. Pre nega, u proteklih gotovo stosedamdeset godina Beogradom je upravljalo šezdesetčetvoro viđenih ljudi sa različitim nazivima funkcije, od upravitelja varoši, preko predsednika opštine, do predsednika Skupštine grada i gradonačelnika.

ILIJA ČARAPIĆ: Prestonica je dobila svoje organe uprave 1839. godine, posle ustava kojim je ograničena samovolja knez Miloša Obrenovića. Prema odredbi ovog ustava, opština je osnovna upravna jedinica. Zakonom o „ustrojeniju obština“ od 13. jula 1839. godine, opština je postala pravna ličnost sa svojim vlastitim organima uprave. Beogradsku opštinu kao opštinu prve klase predstavljalo je Upraviteljstvo varoši Beograda sa odeljenjima između kojih je bila izvršena podela dužnosti na sudsku, administrativnu i policijsku.

Prvi predsednik Beogradske opštine bio je Ilija Čarapić, sin proslavljenog vojskovođe iz Prvog srpskog ustanka Vase Čarapića, rođen 1792. godine u Belom Potoku podno Avale. Za vreme njegovog službovanja počela je besplatna dodela placeva na Terazijama za izgradnju kuća. Tada su Terazije bile periferija grada, pa su se retki odlučivali da tamo uzmu plac, iako su mogli da zagrade onoliko zemljišta koliko su hteli. Posle sukoba sa knezom Milošem 1835. Čarapić biva penzionisan. Ponovo je vraćen u službu po Miloševom odlasku sa vlasti. Od početka funkcionisanja opštinske uprave pa do 27. maja 1840. godine, obavljao je dužnost predsednika beogradske opštine. Umro je 21. aprila 1842. Sahranjen je kraj Markove crkve na Paliluli.

KLJUČEVI GRADA: Ilija Čarapić, a potom Miloš Bogićević i Mladen Žujović bili su upravitelji varoši Beograda i po zakonu istovremeno predsednici opštine. Ta zakonska odredba ukinuta je 20. decembra 1841. godine. Uprava varoši je odvojena od opštine i predsednika opštine od tada je birao opštinski zbor. Zbog malog broja pisanih dokumenata, nije za sada moguće tačno utvrditi imena svih predsednika opštine sve do osamdesetih godina 19. veka. Iz istog razloga šturi su i nepotpuni podaci o životu i radu onih čija su imena poznata.

Zna se da je 1844. predsednik opštine bio Jovan Tucaković. Sledeći poznati bio je Stojan Delimarković, trgovac. Obavljao je dužnost predsednika 1855. godine. Zatim slede Gligorije Jovanović, terzija, koji se kao predsednik opštine pominje u 1856. i 1858. godini, Marko Stojković, koji je dužnost obavljao od 1861. do 1862. i Jovan Smiljanić od 1863. do 1866.
Trgovac Mihailo N. Terzibašić dužnost predsednika beogradske opštine preuzeo je 6. septembra 1866. i na njoj ostao do 14. septembra naredne godine. Mihailo Terzibašić je predstavnik ugledne beogradske porodice koja je i u kasnijem periodu imala istaknutu ulogu u životu beogradske varoši. Terzibašić je bio predsednik opštine u vreme kad je turski paša, 6. aprila 1867. svečano predao ključeve šest srpskih gradova knezu Mihailu Obrenoviću.

PREVARA VLADE: Marta 1871. održani su izbori za predsednika beogradske opštine. Anti vladin kandidat je bio Aćim Čumić, tada profesor Velike škole. Čumića su đaci neobično cenili. Ako je želeo da bude kandidat, morao je da podnese ostavku na profesorski položaj, jer po tadašnjim zakonskim propisima aktivan državni službenik nije mogao da se kandiduje. Čumić je podneo ostavku, ali uslovno: samo ukoliko bude potvrđen za predsednika opštine. Bojao se da mu kao opozicionaru mogu osporiti izbornu pobedu. Vlada mu je uvažila tako uslovljenu ostavku, ali je oklevala da potvrdi izbor za predsednika. Velikoškolci su tada stupili u štrajk, jer je na njegovo mesto bio postavljen Zarija Ugričić. Ministar unutrašnjih dela zatražio je od ministra vojnog da naredi regrutaciju štrajkača velikoškolaca. Postavljen je uslov: ili u školu ili u kasarnu. Studenti su morali da prihvate Ugričića, ali uz uslov da se Čumiću potvrdi izbor za predsednika opštine. Tako je i bilo, ali je po završetku štrajka Čumić uklonjen iz opštine.

PRVA REKONSTRUKCIJA: Beograd u drugoj polovini XIX veka, koji je „jednom rečju oskudan u svemu što jednu varoš ima da obeleži i stavi u red kulturnih varoši“, da bi se prilagodio potrebama savremenog života, morao se iz osnova rekonstruisati i modernizovati. Veliki pobornik rekonstrukcije bio je predsednik beogradske opštine, trgovac Živko Karabiberović koji je u toku dva mandata, prvog od oktobra 1879. do 1. avgusta 1884. godine i drugog od 1. septembra 1887. do 30. decembra 1889. pokretao to pitanje.

Živko Karabiberović pregovarao je sa stranim stručnjacima radi izrade planova nivelacije, snabdevanja vodom projekta kanalizacije, osvetljenja i saobraćaja. Za rešenje ovih problema bili su namenjeni troškovi trošarine koja je zakonom od 13. jula 1884. godine pala u deo opštini i kad je ovaj zakon izglasan u Skupštini vladin poslanik u njoj je bio i dr Vladan Đorđević. Posle samo 52 dana, Vladan Đorđević ušao je u opštinu kao njen predsednik. Na tom položaju zadržao do 10. avgusta 1885. godine.
SUTRA: PAŠIĆ NA ČELU GRADA

Porez za sakadžije
Pre izgradnje vodovoda, važnu ulogu u snabdevanju vodom imale su sakadžije - vodonoše. Oni su u buradima raznosili vodu po kućama. Savska i dunavska voda, korićene za pranje i zalivanje, plaćane su dvostruko niže od vode iz izvora i česama, koja se upotrebljavala za piće i kuvanje. Najskupnja je bila voda iz Topčiderske česme. Na sednici opštinskog odbora maja 1883. godine, kojom je predsedavao Živko Karabiberović, odbornici su tražili da se pitanje sakadžija reguliše. Traženo je da sakadžije obavezno plaćaju porez, da se sastavi njihov spisak i vodi uredna evidencija, da se svaka saka numeriše i da se posebno obeleže sake koje nose pijaću, a posebno tehničku vodu.

„Beogradske novine“
U pripremi ovog feltona koristili smo tekstove koje su koleginice Sonja Jerković, Mirjana Obradović i Milena Radojčić objavile početkom 2000. godine u „Beogradskim novinama“ (broj 136 - 146).

Svi predsednici od 1839.
Ilija Čarapić 1839-1840
Miloš Bogićević 1840
Mladen Žujović 1840-1841
Jovan Tucaković 1844
Stojan Delimarković 1855
Gligorije Jovanović 1856, 1858
Marko Stojković 1861-1862
Jovan Smiljanić 1863-1866
Mihailo Terzibašić 1866-1867
Jovan Nikolić-Čokejić 1867-1868
Vasilije Ivanović 1868
Arsa Lukić 1869-1871
Aćim Čumić 1871
Aleksa Đurić 1871-1872
Dimitrije Popović 1872-1878
Aleksa Stevanović 1878-1879
Živko Karabiberović 1879-1884, 1887-1889
Vladan Đorđević 1884-1885
Mihailo Bogićević 1886-1887, 1894-1896
Svetomir Nikolajević 1887
Nikola Pašić 1889-1891, 1897
Milovan Marinković 1891-1892, 1893-1894, 1901-1902
Petar Tatić 1892-1893
Nikola Stevanović 1896, 1897-1899
Antonije Pantović 1899-1901
Nikola Stamenković 1903
Kosta Glavinić 1903-1907, 1910
Velisav Vulović 1908-1909
Ljubomir Davidović 1910-1914
Đorđe Nestorović 1914
Mihailo Marjanović 1919, 1923-1925
Kosta Jovanović 1919-1920
Filip Filipović 1920
Đoka Karajovanović 1920-1921
Dobra Mitrović 1921-1923
Kosta Kumanudi 1926-1929
Miloš Savčić 1929-1930
Milan Nešić 1930-1932.
Milutin Petrović 1932-1935
Vlada Ilić 1935-1939
Vojin Đuričić 1939-1940
Jevrem Tomić 1940-1941
Ivan Milićević 1941
Miloslav Stojadinović 1941
Dragomir Jovanović 1941-1944
Mihailo Ratković 1944-1947
Ninko Petrović 1947-1951
Đurica Jojkić 1951-1954, 1957-1961
Miloš Minić 1955-1957
Milijan Neoričić 1961-1964
Branko Pešić 1964-1974
Živorad Kovačević 1974-1982
Bogdan Bogdanović 1982-1986
Aleksandar Bakočević 1986-1989
Milorad Unković 1989-1992
Slobodanka Gruden 1992-1994
Nebojša Čović 1994-1997
Zoran Đinđić 1997
Milan Božić v.d. 1997-1999
Vojislav Mihailović 1999
Milan St. Protić 2000-2001
Radmila Hrustanović 2001-2004
Nenad Bogdanović 2004-2007
Zoran Alimpić v.d. 2007-2008
Dragan Đilas od 19. 8. 2008

Kliknite za proširenje...

Autor: E.B. | 22.08.2008. - 09:35

Dragan Đilas je 65. i ujedno najmlađa ličnost na čelu Beograda. Pre nega, u proteklih gotovo stosedamdeset godina Beogradom je upravljalo šezdesetčetvoro viđenih ljudi sa različitim nazivima funkcije, od upravitelja varoši, preko predsednika opštine, do predsednika Skupštine grada i gradonačelnika.

ZDRAVA PRESTONICA: Politička previranja i stranački sukobi krajem XIX veka u Srbiji uticali su i na rad beogradske opštine. Mesto predsednika opštine, kao po pravilu, bilo je rezervisano za pripadnika one stranke koja je u tom trenutku sastavljala vladu. Zato je i Nikola Pašić bio predsednik beogradske opštine u dva navrata. Prvi put je dužnost preuzeo 30. decembra 1889. i sam podneo ostavku 14. januara 1891. godine pošto je postao predsednik Vlade. Drugi put je na čelo beogradske opštine došao ukazom od 31. decembra 1896. i ostao do 13. novembra 1897. godine, kada je razrešen dužnosti jer je radikalska vlada zamenjena vladom Vladana Đorđevića. Kao predsednik opštine,
Pašić je nastavio komunalnu politiku svojih prethodnika kako bi Beograd postao ne samo privlačan trgovački centar već i lepa i zdrava prestonica. Za vreme njegovog drugog mandata opština je podigla spomenik Josifu Pančiću, koji je svečano otkriven u maju 1897. godine. Za ličnost takvog formata kao što je Pašić, koji je u sebi sjedinio sve političke funkcije svoga vremena, teško je dati sveobuhvatnu biografiju.

DOPRINOS INŽENJERA: Poslednje godine XIX i prva decenija XX veka, karakteristične su po tome što su dužnost predsednika beogradske opštine obavljale ličnosti inženjerske struke, koji su bili kasnije i profesori Velike škole. To je umnogome doprinelo da se u ovom periodu završe krupni komunalni poslovi od vitalnog značaja za Beograd.

Prvi od mnogih koji su svoje tehničko obrazovanje želeli da iskoriste za dobrobit beogradske opštine bio je Nikola Stamenković. Stamenković je prvi pokrenuo pitanje pravilnog budžetiranja opštine. Devedesetih godina prošlog veka, kao stručnjak hidrotehnike, on je bio jedan od glavnih inženjera tokom izgradnje beogradskog vodovoda. Kao predsednik opštine, Stamenković je predstavljao Beograd na proslavi dvestagodišnjice ruske prestonice odakle se vratio 29. maja 1903. godine, uoči prevrata i smene dinastije na prestolu.

Posle njega mesto predsednika opštine zauzeo je Kosta Glavinić i na njemu ostao pune četiri godine, do 20. novembra 1907. godine. Kao i njegov prethodnik, i Kosta Glavinić je dao puni doprinos uređivanju prestonice. U svojim kratkim autobiografskim beleškama Kosta Glavinić je zabeležio probleme Beograda koje je trebalo rešiti. Posebno ga je zanimalo pošumljavanje prestonice. Njegovom zaslugom posađeni su četinari na Malom Kalemegdanu. Glavinićeva je zamisao bila da se Beograd opaše zelenim pojasom duž celog Laudonovog šanca te da se uredi i pošumi Veliki Kalamegdan.

SIROTINJSKO ODELJENJE: U teškim danima kada su Srbija i Beograd trpeli posledice carinskog rata, na izborima od 24. oktobra 1910. godine, za predsednika Beogradske opštine izabran je Ljuba Davidović. Na tom položaju je ostao sve do 1914. godine.
Kao predsednik Beogradske opštine, posebno se zalagao za poboljšanje socijalnih prilika. Prvo je reformisao Sirotinjsko odeljenje. Da bi popravio opšte higijenske uslove, Davidović je reorganizovao opštinsku sanitetsku službu i modernizovao službu za ispitivanje žiotnih namirnica. Kako bi se sirotinji omogućilo da jeftinije dođe do hleba i materijala za izgradnju kuća, otvorene su opštinska pekara i ciglana koje su imale niže cene. U to vreme je otpočela izgradnja radničkih stanova na Belim vodama.
Austrougarska je objavila rat Srbiji 14. jula 1914. Pošto se nalazio na samoj granici, Beograd je od samog početka rata trpeo stalno bombardovanje i napade austrougarske vojske. Za vreme Kolubarske bitke, u cilju skraćivanja fronta, Vrhovna komanda srpske vojske je donela odluku o napuštanju Beograda. Zajedno sa trupama odbrane prestonice, koje su grad napustile 30. novembra, povukla se i građanska vlast. Za vojskom je krenulo i civilno stanovništvo. U Beogradu je ostalo oko 20.000 žitelja ili približno jedna četvrtina. U vremenu između odlaska srpskih i dolaska austrougarskih trupa, od 30. novembra do 2. decembra, trajao je interregnum. U glavnom gradu nije bilo zvanične vlasti, pa su građani sami organizovali opštinski odbor. Milan Botorić, kao najstariji kmet u opštini, postao je vršilac dužnosti predsednika. Zadatak odbora je bio da održi red i sačuva imovinu do dolaska ausatrougarskih vlasti. U tom cilju uvedene su građanske patrole i preduzete mere za popis preostalog stanovništva.
SUTRA: KOMUNISTA POBEDIO 1920.

Prvi tramvaj
Prvi tramvaj sa konjskom zapregom koji je saobraćao od Kalemegdana do Slavije proradio je 1. oktobra 1892. godine, kad je gradonačelnik bio Milovan Marinković. Pruga je imala samo početnu i krajnju stanicu. Putnici su mogli da uđu i između gde god su hteli. Bilo je dovoljno samo da mahnu i kočijaš je odmah zaustavljao tramvaj. Tramvajska kola vukla su dva konja. Svaka kola imala su po tri para konja koja su smenjivana svaka dva sata. Jedino je na delu pruge od Železničke stanice, strmom Nemanjinom ulicom, vozio četvoropreg. Konji su bili smešteni u tramvajskom „depou“, poznatom kao „tramvajske štale“. Depo je zauzimao pet hiljada kvadratnih metara na današnjem Bulevaru revolucije. Tramvaji sa konjskom zapregom vozili su do 1904. kad su potpuno zamenjeni električnom vučom.

Kliknite za proširenje...

Padobranci iz Udruženja ekstremnih sportova skakali juče ujutro sa najviše zgrade u prestonici! Sportisti poleteli sa 100 metara visine i spretno se prizemljili na pločnik u Masarikovoj ulici

Dva čoveka obučena u specijalna odela su juče rano ujutro odlučno stala na ivicu krova „Beograđanke", najviše zgrade u prestonici, koncentrisali se i - zakoračili u ambis! Zaprepašćeni malobrojni prolaznici ostali su bez daha, ali su ubrzo, kada se „letačima" otvorio padobran, shvatili da imaju nesvakidašnju priliku da uživo prate padobranske skokove članova Udruženja ekstremnih sportova.

Nesalomivi padobranci Robert Pečnik iz Hrvatske i Uroš Ule iz Slovenije „poleteli" su kao strele s visine od čak 100 metara. Ule je skočio gotovo „po školskim pravilima", dok Pečnik, zbog jakog vetra, umalo nije završio na krovu tramvaja!

Kliknite za proširenje...

13. septembar 2008. | 00:41 | Izvor: B92
Beograd -- Povodom dvestote godišnjice Univerziteta u Beogradu osnovana je Alumni organizacija bivših studenata Univerziteta.

Cilj osnivanja ove organizacije je povezivanje diplomaca od kojih veliki broj godinama živi i radi u inostranstvu. Od osnivanja Univerziteta u Beogradu 1808. godine, na njemu je diplomiralo 345.000 studenata. Tokom poslednjih 18 godina iz Srbije je otišlo oko pola miliona mladih obrazovanih ljudi.

Samo u Sjedinjenim državama i Kanadi u ovom trenutku živi 70.000 bivših studenata Beogradskog univerziteta.

Vukman Krivokuća, pomoćnik ministra za dijasporu kaže da je želja osnivača Alumni organizacije bivših studenata upravo da ove ljude povežu sa maticom i studentima u Srbiji.

“Neki od njih su dali veliki doprinos svetskoj nauci i postali poznati širom sveta. Ministarstvo za dijasporu je prepoznalo značaj ovog projekta kao priliku da ih ponovo okupimo, umrežimo i stvorimo uslove da svoje znanje i iskustvo prinesu i primene u Srbiji i na taj način doprinesu razvoju svoje zemlje i zbog toga je Ministarstvo za dijasporu finansijski podržalo projekat Alumni u organizaciji Univerziteta u Beogradu“, kaže Krivokuća.

Rektor beogradskog univerziteta Branko Kovačević kaže da u okviru fakulteta već postoji sedam alumni organizacija, koje će sada integirsati.

Kovačević je na svečanosti povodom 200 godina univerziteta predstavio i novoosnovani centar za karijeru.

“Mi smo napravili jedan centar za karijeru koji može da bude jedan alat, sajam zapošljavanja koji ne traje tri nego 360 dana. Mesto ponude i potražnje gde će investitori nama da kažu šta traže, a mi njima šta nudimo koje studente i za šta školujemo, a takođe nama će investitori da kažu kako da školujemo ljude kako da pravimo programe, i kako to znanje koje deca iznose sa fakulteta da bude odmah prepoznato na tržištu, i kako će to znanje da garantuje posao, i kako će to znanje da garantuje bolje plaćeni posao, i kako će ljudi koji uče školu da žive bolje od onih koji ne uče školu“, objašnjava Kovačević.

Povodom godišnjice objavljena je i Monografija o Univerzitetu u kojoj je obrađen njegov istorijat, od osnivanja Velike škole do strukture današnjeg Univerziteta, u kojoj je, za razliku od prethodinh istorijata obuhvaćen i period rada Velike Škole od 1808. do 1838. godine.

Iz Velike škole, koju je 1. septembra 1808. godine polazilo dvadesetak đaka, najstariji Univerzitet u našem regionu izrastao je i u najveći, sa 31 fakultetom, blizu 90.000 studenata, oko 7.000 predavača i 10 naučnih instituta.

Kliknite za proširenje...